در این چند هفته ی گذشته ریه ام دوباره کمی آزارم می داد. تا اینکه بالاخره به خاطر تب و سرماخوردگی مجبور شدم برم دکتر و عکس ریه رو هم بردارم. خوشبختانه فعلا به نظر چیز خطرناکی نیست. ریه ام که درد می گیرد یاد خاطرات بد پارسال می افتم و این که مرگ رو جلوی چشام دیدم. واقعیت اینه که همونقدر که مرگ رو دوست دارم ازش واهمه دارم...
حالا از این حرفا که بگذریم. از دکتر که برگشتم دلم می خواست برم مثل سابق چند کیلومتر بدوم اما خوب دیگه نمی شه... خونه که رسیدم فکر کردم که چی کار کنم که یه کم آروم شم. به ذهنم رسید که کاراُکه بگذارم و باهاش بخونم. ماشالله خودم رو هم دست کم نگرفتم و ابی رو انتخاب کردم! بعد که داشتم به صدای خودم گوش می دادم متوجه شدم که از صدای خودم خوشم نمیاد هرچند که وقتی می خونم به نظرم صدا بهتر می رسه. دلیلش رو هم که حتما می دونید و اگر نمی دونید می تونید در اینجا مطالعه کنید. اما این مهم نیست. چیزی که داشتم راجع بهش فکر می کردم اینه که این فقط صدای ما نیست که متفاوت از اون چیزی هست که خودمون می شنویم. بلکه تصویری که خودمون از خودمون می بینیم هم شاید فرق کنه با تصویری که دیگران از ما می بینند و مهم تر از اون رفتار ماست. خیلی وقت ها ما از رفتار دیگران یا عکس العمل آنها در مقابل رفتار پسندیده ی خودمان دچار سرخوردگی میشیم. شاید بهتر باشه قبل از هر قضاوت عجولانه ای در مورد رفتار خودمان تامل کنیم و سعی کنیم خودمان را از زاویه ی دید مخاطبمان هم مورد ارزیابی قرار بدیم! همین...
این هم لینک کاراُکه محض هیچی!
No comments:
Post a Comment