روی مرز وجود ِ بی مرزی

زندگانی چقدر خالی بود

در من از من نماند هیچ منی

در حضوری که بس خیالی بود

سردی یک نگاه او بس بود

تا که یک باره شاعرم بشود

هر چه غم داشت توی من میریخت

غربتی که مسافرم بشود

مثل یک زن به گور میرفتم

چشم ها باز و دستها در خاک

وقتی از لاف زندگی خوردم

سنگ امیدهای بی ادراک

کوله بارم پر است از حسرت

مقصدم هر کجا که من باشم

سر نمیکرد زندگانی سردم

تا که یک مرده در کفن باشم

همه حاصل جوانی ام این بود

آه و حسرت و عشق تا انکار

شرط من بود زندگی کردن

مشترک شد قواعد تکرار

کولی دوره گرد بی فالم

که به پاییز من نوشت بهار

از خدا خواست تا که سر برسد

...این خزانم که مثل چوبه دار

.

.

.

همه چیز و همیشه مبهم بود

تا که ادراک متهم برسد

قاضی عشق منطق شک داشت

تا که مردی به اوج غم برسد

اتهامم چه بود؟ رنجیدن

جرمم اما چه بود؟ فهمیدن

و جزایم همیشه تنهایی

مثل ابر بهار باریدن

مه یار