بیا راحت باشیم

،با کون گشاد

روی زمین بنشینیم و

آسمان بکشیم

و با مدادهای سیاه نتراشیده

شعر سهراب بنویسیم و

سیگار سپهری بکشیم

،فال حافظ بگیریم

با یک کلیک ماوس

و آیدا را در آینه لخت کنیم

که پست مدرن تر باشد

فروغ را به کفتر بازی ببریم

که پرنده مردنی ست

،با محسن نامجو

و با حسین پناهی کلاس بگذاریم

و تا صبح جلق بزنیم

.

.

مُردم ز بی خودی، مرا به شکل خودم در بیاورید

من را برای خودم بمیرید و مرا سر بیاورید

هیچ کس نیستم من به خدا که من از هیچ کمترم

لطفا اسم مرا همیشه از آخر بیاورید

بی ریشه ام من و همه جا ساقه رانده ام

با آب و آفتاب چگونه ز من بر بیاورید؟

ریدم سراسر به هر چه کورش است و آریا

!نفت مرا نبرید، نام مرا خر بیاورید

.

مه یار

.

پی نوشت: گستاخی کلامم از کوته اندیشی نیست؛ ناشی از عصبانیت است و ضعف شاعریم