تعریف من از موفقیت در زندگی و به عبارت دیگر خوشبختی ساده است: امیدواری + خرسندی. در چند سال اخیر با آدمهای موفق زیادی آشنا شدم. اشخاصی از کشورهای مختلف، با سنن و فرهنگهای متفاوت، زمینه های کاری و تحصیلی گوناگون. برجسته ترین اشتراکی که میان تمام این آدمهای موفق پیدا کرده ام اصولگرایی ست. فراموش نکردن اصول و مراجعۀ گاهانه به بنیانها در هر زمینه ای از انحراف جلوگیری میکند. انحراف از اصول دلیل اصلی چیزی ست که آنرا تحریف در دین مینامیم. مثلا اگر بپذیریم که برابری، آزادی و آرامش از ارمغانهای همه ادیان هستند و اگر خود را فردی متدین میدانیم باید با دینمان احساس آرامش، برابری و آزادی کنیم و برای دیگران نیز این حقوق را به رسمیت بشناسیم. این یک بحث سیاسی یا دینی نیست و تنها موضوع و محور در اینجا فردیت انسان است. اگر در گوشه ای از دنیا، انسانی با هر نام و نشان و هر آئینی، به نام دین رنجی میبرد فورا همه انتقادها متوجه دین میشود در حالیکه باعث ِ این رنج سوء استفاده از نام دین است و آن کسی که دین را مورد انتقاد قرار میدهد نا آشنا به ماهیت ِ دین و یا منحرف از اصول اساسی دین است. در اینجا نیاز به تاکیدی دوباره است که این بحث سیاسی یا دینی نیست و محور در اینجا فردیت انسان است. تعریف بالا از خوشبختی شامل انسانهای کافر هم میشود-انسان کافر به معنای کسی که به صورت زبانی به وجود خدا یا وحی او اعتقادی ندارد. اما بسیارند کسانی که در لقب کافر و بی دین هستند اما در عمل پایبند تمام ارزشها و اصولی که خوشبختان متدین به آنها پایبندند. ریشه دو تحقیق علمی موفق و ناموفق یکی ست و شکست از آنجایی ریشه میدواند که محقق در مرحله ای از آزمایشات و مشاهدات خود نتیجه ای مغایر با اصول میگیرد. در بسیاری از اوقات نیز از حاصل یک تحقیق موفق استفاده ای نا به جا میشود و دلیل آن نیز انحراف از اصول و اهداف تحقیق است. به اعتقاد من ندانستن بهتر از دانستن بدون ریشه است.دانش یا هنر بدون اصول مثل گل زیبایی ست که از ریشه جدا شده و در هوا معلق است. هر لحظه امکان دارد در دست نادانی بیفتد و پر پر شود یا به دست ناکسی بیفتد و برای مدت کوتاهی ویترین اهداف پلید شود

مه یار