بر خلاف غزلهای محمد علی بهمنی که کمی آرامش با اسانس غم دارند، این شعرهای علی بهمنی داغونم میکنن... شعرهاش روی تضادهای مغز من دست میذاره. به زور اونها رو در جدال با هم قرار میده و باعث میشه یادم بره که من دیگه خیلی وقته که سبک خودم رو دارم

...

حالا تو ایستاده ای آنسوی مرزها"
حالا تو ایستاده ای و خواب مانده اند
هم خانه هات پشت در خوابگاه تو
در انتظار رویش گنداب مانده اند

شاید چراغ سبز ندادی نشانشان
شاید نخواستی که بخوابی کنارشان

شاید پتوی کوپه تو خیس ابر بود
"وقتی کویر رد شده بود از قطارشان

...

علی بهمنی

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

او هم مثل من بهار را با نافرمانی آغاز کرده است اما او معتقد است و من همیشه از اعتقاد میترسم. ایمان دارم باور را هم گهگاه دوست دارم اما به هیچ چیز اعتقاد پیدا نمیکنم و این ضعف ناشی از هراس همیشگی من است. او احتمالا مسیر زندگی اش بسیار با من متفاوت باشد؛ چند راهی های انتخاب و اضطرابهای روزانه اش نیز از دنیای گزینه ها و تشویش های من قطعا بسیار دور است. اما این فصل تلخ مشترک مرا آزار میدهد چون او مینویسد و من میخوانم. در حالیکه من روزی چند بار زیر بار زندگانی کوچک خویش و مخفیانه پشت در دخمه ام خودکشی میکنم او عرق میخورد و شعر میگوید

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شعرم که نمیگیرد پس باز باید دنبال یکی از غزلهای قدیمم باشم

شعله ای که میسوزد از خویش بر سر

با زبان اشک و دم هم نمیزند دیگر

آیینه ای که جای زخم های کهنه را

می شمارد با درد و میشکند آخر

یک تاریک انتظار مبهم و ناتمام

فرجام نبرد با مردی تکیده و لاغر

"مردی از رنگ "فردا چه میشود ای وای

مردی از جنس شعر و نامه و جوهر

دختر اما پر از سکوت است و نیاز

بیچاره هنوز دلش مانده پیش قلب پسر

صندوق امانات عاشقی ش لبریز است

پر از روزهای کودکی های خوش باور

همیشه به یاد روزهای سخت پاییزی

"اشکهای ریزه ریز که "دوستت دارم دختر

آخر تمام میشود این قصه و باقی ست

خرده شیشه، پاره پاره ... دود و خاکستر

بازی گناه قضا و قدر بود یا تو یا که خدا

تنها خیال خام پلنگی بدون بال و پر

.

مه

صبح دوشنبه یازدهم اردیبهشت هزار و سیصد و هشتاد و پنج