بالاخره امتحان تافل رو هم دادیم. احساس بی هدف شدن شاید به چند ساعت هم نمیرسه . مقاله، GRE، درسای ترم بعد... همیشه تا زنده هستیم امید داریم. هدف داریم. آرزو داریم. ترس داریم. تا زنده هستیم مشکل و اضطراب داریم. نه آمریکا و کانادا آخر دنیاست و نه ازدواج آخر جوانی! بهتر نیست تا نمردیم هدف والاتری پیدا کنیم؟! من به چیزی که آن بالا یا این پایین است نمی اندیشم. تنها گاهی میان تمام فراموشیهای تمام این تافلها و بگیر و ببند ها با خودم خلوت میکنم. نه یاد افسردگی های 18 سالگی و احساس گناه یا...حوصله ام نمیگیرد بیشتر بنویسم... به دلایلی که در رایتینگ آورده ام خنده ام میگیرد.. نمیخواهم بیشتر از این به اشتباه احتمالی (فاجعه) 25 تا 50 فکر کنم! شب خوش