و کاش تنهایی را لباس دریدن بود

و یا این قفس را شهامت پریدن بود

به چشم مردم بی آسمان خاک آلود

که کاش آبی مرا مجال دیدن بود

و کاش ساز زدن را یاد نگرفته بودم

که موسیقی اصیل همان سوت کشیدن بود

بدان که لایقیم تمامی این قفسها را

که هر شب و روز کارمان تنیدن بود

نبین که لاله به گوشیم و باز میشنویم

گرفته غنچه ایم ما را سزای چیدن بود

دوان دوان به کدامین امید نا معلوم

که معنی زندگی عاقبت نرسیدن بود

مه