مسافر شهر غمی غریبی مثل خودمی
توصورتت پر از غمه غصه داری یه عالمه
دوست داری درد دل کنی دلت گرفته از همه

هوای خانه چه دلگیر میشود گاهی
از این زمانه دلم سیر میشود گاهی
عقاب تیز پر دشتهای استغنا
اسیر پنجه تقدیر میشود گاهی
صدای زمزمه عاشقان آ زادی
فغان و ناله شبگیر میشود گاهی
نگاه مردم بیگانه در دل غربت
به چشم خسته من تیر میشود گاهی
مبر ز موی سپیدم گمان به عمر دراز
جوان ز حادثه ای پیر میشود گاهی
بگو اگر چه به جایی نمیرسد فریاد
کلام حق دم شمشیر میشود گاهی
بگیر دست مرا آ شنای درد بگیر
مگو چنین و چنان دیر میشود گاهی
بسوی خویش مرا میکشد چه خون و چه خاک
محبت است که زنجیر میشود گاهی