در غم نشسته شهر ِ پر از دود و درد ِ من
شب در من است و خلوت ِ غمگین و سرد ِ من

می ریزد از نهایت ِ شب اتفاق ها
از چشم های کاغذی ام در اتاق ها

از حرف های قرمز ِ تو تا ****ی ام
زنهای لخت آن طرف ِ چشم ِ گوشی ام

شک میکنم به معصیت ِ بی گناه ها
تکرار می کنند مرا اشتباه ها

در شک کنایه ای ست که دیوانه می کند
در قرص های عاقل ِ من خانه می کند

تا حل شود غرور در این استکان ِ خواب
با چشم های خیس کنار ِ همین کتاب

تشدید می شود غم ِ یک شهر در سرم
سیگار می کشد شب ِ خاکستری ترم

شهری پر از دروغ، گدا، انتظار، حصر
شهری شبیه فاحشه ها در ولی عصر

شهری که مردمش نفس ِ درد می کشند
شهری که سبز بود ولی زرد می کشند

می ترسم از هوای بد ِ پشت ِ پنجره
می چسبم از خودم به غم و شعر و خاطره

شعری شبیه بچگی ام پشت ِ سال ها
تنهایی ام میان ِ همین قیل و قال ها

شعری شبیه رفتن ِ تو، بغض، درد، دل
شعری شبیه گریه کنار ِ در ِ هتل

شعری که باز وقت نداری بخوانیش
شعری که گریه می کنم و کم میاریش

مه یار