هوا گرفته بود و دلم در هجوم خالی بود

پر اضطراب سری که غمش خیالی بود

در انتهای جاده یک عمر حسرت و اندوه

برای رفتن یک مرده دل مجالی بود

کسی که هیچ نفهمید و هرگزش غم داشت

و شعرهایی که نگفت و همیشه ماتم داشت

کسی که توی خیال خودش کسی بود و

همیشه حسرت پرواز و عشق و آدم داشت

هوا گرفته بود و دلم در هجوم خالی بود

پر اضطراب سری که غمش خیالی بود

در انتهای جاده یک عمر حسرت و اندوه

برای رفتن یک مرده دل مجالی بود

منی که خسته از آوار زندگی شده بود

علیل و غمزده و توتمی زوالی بود

که زنده زنده به گوری که کند میخندید

و ضجه های بی کفنش زوزه شغالی بود

اسیر بودنش از طعم زندگی نچشید

بهشت خودکشی اش بوته های قالی بود

مه یار