دلتنگم

دلتنگ آرزوهای محال کودکی که همیشه تنها بود

دلتنگ دستان کوچک مادرم

،و سایه های سپید آرزو

زیر امواج پر امید موهای مادربزرگم

دلتنگم

دلتنگ کودکی که همیشه میخندید

و خیال میکرد

و خیال میبافت

عشق آهنگ نگاهش بود

مثل آب

بوی باران را میفهمید

دلتنگم

:دلم نصرت رحمانی میخواهد

.

می بافت دست سنگ "

 گیسوی رود را 

 می ریخت آفتاب 

پولک به روی دامن چین دار آب مست 

یک تکه ابر خرد 

از ابرهای تیره جدایی گرفت و رفت 

می بافت دست سنگ 

گیسوی رود را 

می ریخت آفتاب 

 پولک بر روی دامن چین دار آب مست 

 یک تکه ابر خرد 

 از ابرهای تیره جدایی گرفت ، و رفت 

تنها نهاد سایه ابر کبود را 

 کوتاه کرد قصه گفت و شنود را 

" بود و نبود را 

.

.