بی قالب

-------

واژگانم خالی از هر چه عبور

خسته جانم در پی شعر حضور

چشم هایم پر شده از آب ِ شور

بند بندم مملو از بیگانگی ست

گم شدن در خود همان دیوانگی ست

دور از ما از من از خود از خدا

دور ِ دور ِ دیر ِ از عالم جدا

لیلی ِ من مرده ، مجنونم کجاست

تیشۀ فرهاد ِ دلخونم کجاست

شعر من دیگر چرا آغاز نیست

این همه آدم یکی همراز نیست

صد هزارن در یکی هم باز نیست

من که عمری بی خودم میزیستم

من کیم اصلا که این من نیستم

.

.

.

فاعلاتن فاعلاتن فاعل... آه

بیست سال و چار بیش و هشت ماه

ریده ام در شعر فردوسی بسی

رنج برد او آن همه در سال سی

شعر یعنی درد، یعنی فاصله

زایمان ِ حرف ها بی قابله

شاعری یعنی حرامت شادی است

شعر یعنی  روزگارت بادی است

ریزش کشکی ِ غم در هر کلام

شعر یعنی این خلاصه والسلام

مه یار