حرفم را پس میگیرم. نوشتن گاهی چقدر عجیب است. پس زمینه های ذهن تو مرا شاعر میکند هنوز! کودکی و دخل خجالت. وای من شدن را هنوز عاشقم. من بودن را هنوز میمانم. من تمامیت طلبی میکنم. من ایده آلیستیسم تمام ایسم های جهان میشوم یک شبه! چون خودم اینطور میخواهم. من سر فراز میشوم از درون هر گاه که به سرفرازی خود را تصور کنم. خاموش یا خوار میشوم اگر بخواهم خودم را آنچنان دیدن. وای من به بازی کلام ناخوانده دعوت میکنم خود را. من فیلم هالیوود میبینم. بیت بیت یک غزل هندی را همزمان با جنیفر لوپز موشکافی میکنم! عجب طبیعت خفنی ست این ندانم کاری هایی که اسمش را آفرینش گذاشته ایم. دوست دارم جستجو را این گاهی اضطراب آینده است که امید می آفریند. من غل غل امیدوارم