وبلاگ من

.........................

.

اینجا مثل آب است. وبلاگ من. سومین وبلاگ من که کم کم داره سه ساله میشه. احتمالا تو غربت سه سالش تموم میشه! اینجا وبلاگ منه با تمام متعلقاتش؛ یعنی تمام نوشته هاش، عکسهاش، رنگهاش و آهنگهای متنش به مهیار ارجمند راد تعلق داره

.

***

اینجا میتونست یک وبلاگ سیاسی باشه اما من سیاسی نیستم هر چند همه ما سیاسی هستیم! اینجا میتونست یک وبلاگ علمی باشه اما من علمی نبودم هرچند اکثر ما علمی هستیم. اینجا میتونست جای معروف شدن و خودی نشان دادن باشه اما من این راه رو انتخاب نکردم هرچند خودم رو نشون دادم؛ و نهایتا اینجا میتونست یک منبع در آمد باشه با کلی تبلیغ که خوب نبود

.

***

اینجا شاید یک محرم راز باشه. ممکنه بگین چه رازی که همه میخونن. رازها اون اشک ها و خنده ها، اون قصه ها و غصه هایی هستن که پشت این کلمه ها پنهان شدن. اینجا شاید یک دفتر خاطرات زنده ست. دفتری که کاغذهاش کهنه نمیشن. برای ورق زدنش باید کلیک کرد و با یک اسکرول ساده میشه چند روز رو مرور کرد. اینجا جا ی کاتوره های زندگی من است. چقدر ها که این پنجره را باز کردم و شعرکهای بداهه تایپ کردم. این وبلاگ رو از تهران از کیش و از آنکارا به روز کردم. راجع به این وبلاگ خیلی چیزا میتونم بگم. میتونم این وبلاگ رو نزدیکترین دوستم بخونم یا شاید قریبترین به من همیشگی من که هرگز عوض یا پنهان نمیشود

این وبلاگ صبورترین هم هست اما خوب صبرش بدون اجر و ارزشه چون اختیاری نداره. این وبلاگ نامه اعماله منم هست. این وبلاگ از یک منظر دیگه گهگاه باعث فرو خوردن خشم و بعضی مواقع بالعکس باعث تشدید یک عصیان درونی یا یک تهاجم بیرونی از من شده که بازخوردهاش نیز اغلب در اینجا منعکس شده. این وبلاگ یک روح مصنوعی داره که من درش میدمم پس من خدایگان این وبلاگ هستم. این شده که این وبلاگ از نظر روحی و شخصیتی من رو گهگاه بسیار آشفته کرده و پیامدهای مخربی داشته. این وبلاگ هم مثل هر چیز و نا چیز دیگه هم خوبه هم بده. این وبلاگ هر چند مثل آب اما خاکستری ست

...

پی نوشته: آهنگ وبلاگم رو عوض کردم پس اسپیکرها رو روشن کنید رفقا. من و وبلاگم آماده یک سفر طولانی میشویم