!میدانم، خوب میدانم، دنیا همین است، نخند که خواهی گریست
!بیدار شو آیینه آورده ام، ببین! تردید مکن! برو! نایست
دیدی چگونه من به تمامی خیال ِ خواب ِ تو را عاشقانه پروردم
اکنون فقط قدمی مانده، در ِ قفس باز کن بپر که آسمان آبی ست
،بال بگشا تو بی دریغ کنون که آزادی ولی بدان منم هنوز اینجا
ایستاده در مقابل بیداد، مرگ، خاموشی که همان فراموشیست
بسته ام دلی نه بر تو که بر عمق ِ رفته خاطرات ِ روزهای تنهایی
ویرانم و همین بس است مرا... خوش باش که برایت زمان ِ آبادیست
بازی تمام نشد اگر چه من ماتم، هنوز زیر پی پیلهای مشکین پوش
ساعت، یأس، قافیه، گلدان، وقت، فردا، حضور! این عالیست
منی منش به تمامی هنوز من نشده
منی که شاعر اشعار خویشتن نشده
تویی که فلسفه بافی به فکرهای دراز
به فکر عاقبت روزهای آدم ساز
منم که قافیه سازم به شعرهای خیال
منم که خیره شدم رو به روی تو به زوال
منم که خیره شدم رو به روی تو به زوال

...

مه