اينجا نمينويسم که انتظار داشته باشم کسي بي آيد مرا بخواند يا بفهمد. نمينويسم که کسي مرا پامال افکار خام خود سازد و فکر کند مرا  با نوشته اي به تمامي دريافته است. خود را گرفتار محبسي از کلمات ناشناخته ميکنم فقط براي اينکه روزي بيايم و خود را دوباره مرور کنم. روزي که شايد اين نباشم. شايد هرگز اين فرصتم دست ندهد که زندگي حقير و کوچک خود را دوباره بخوانم. مينويسم تا شايد روزي اگر از ياد برده بودم جنس اشک و دل را به نگاهي  دوباره غوطه ور شوم در عالم کوچک مردي که هميشه ارزان بود. مينويسم تا  رنگ ابليس بيست و دو سالگي ام را تصوير کنم در کنار کمرنگ ِ دروني  و ثابت ِ آبي خداييم. مينويسم به درد. به اشک. به تنهايي. مينويسم با اميدي به کوچکي دنيا و دلهره اي به وسعت انديشه. مينويسم از درون مبهم مردي مردد که ناخواسته تسليم هر روز و شب ِ زمان و آدمهايي نا خوشايند شد. مينويسم هنوز براي خودم براي شما...مثل آب

تو را گفتم دلم دریاب دریاست               
تو گفتی صبر کن امید فرداست

گذشت هر روز و هر فردای امید               
هنوزم این دلم تنهای تنهاست

مه