خوشا دلی که   مدام  از پی نظر نرود

 به هر درش که بخوانند  بی خبر  نرود

طمع در ان لب شيرين   نکردنم   اولی

ولی چگونه مگس از پی   شکر  نرود

سواد ديده غمديده ام به اشک مشوی

که نقش خال توام هرگز از  نظر  نرود

ز من چو باد صبا بوي خود  دريغ مدار

چرا كه بي سر زلف توام  به سر  نرود

دلا مباش چنين هرزه گرد و هر جايی

كه هيچ كار ز پيشت بدين  هنر    نرود

مكن بچشم حقارت نگاه در من مست

كه اب روي   شريعت   بدين  قدر نرود

من گدا  هوس  سرو   قامتی     دارم

که دست در کمرش جز به سيم و زر نرود

تو کز    مکارم  اخلاق  عالمی  دگری

وفای  عهد  من   از  خاطرت به در نرود

سياه نامه تر از خود کسی نمی بينم

چگونه چون قلمم  دود  دل به سر  نرود

 بتاج هدهدم از ره مبر كه باز  سفيد

چو با شه در پي هر صيد مختصر نرود

بيار باده  و   اول  بدست  حافظ    ده

بشرط انكه ز مجلس سخن بدر  نرود