دهان گشوده به گفتار انزوايش را
ولی نمی شنود هيچ كس صدايش را
نشد تكان بدهد دست را زمان وداع
نشد تمام كند شعر ماجرايش را
مترسك است، كلاهی و چند تكه لباس
نسيم كوچكی آشفته ادعايش را
دو تكه چوب برايش به جای می ماند
اگر بگيری از اندام او ردايش را
شبيه آينه از ياد برده هر چه كه بود
اگر چه خاطره پرميزند هوايش را
خبر ندارد از آنجا كه پيشتر بوده ست
و شخم كرده زمان خط رد پايش را
برای اين كه نداند چگونه می گذرد
برای اين كه نبينند های هايش را -
كلاغ های سياه اين كسی كه می بينيد
مترسك است ، در آريد چشم هايش را

بابک دولتی