برای گفتن من ، شعر هم به گِل مانده

نمانده عمری و صدها سخن به دل مانده

صدا که مرهم فریاد بود زخم را

به پیش زخم عظیم دلم خجل مانده

از دست عزیزان چه بگویم گله ای نیست

گر هم گله ای هست دگر حوصله ای نیست

سرگرم به خود زخم زدن در همه عمرم

هر لحظه جز این دسته مرا مشغله ای نیست

دیری است که از خانه خرابان جهانم

بر سقف فرو ریخته ام چلچله ای نیست

در حسرت دیدار تو آواره ترینم

هر چند که تا منزل تو فاصله ای نیست

روبروی تو کیم من ؟ یه اسیر سرسپرده

چهره تکیده ای که تو غبار آینه مرده

من برای تو چی هستم ؟ کوه تنهای تحمل

بین ما پل عذابه ، منه خسته پایه ي پل

ای که نزدیکی مثلِ من ، به من اما خیلی دوری

خوب نگام کن تا ببینی چهره درد و صبوری

کاشکی میشد تا بدونی من برای تو چی هستم

از تو بیش از همه دنیا ، از خودم بیش از تو خستم

ببین که خستم ، غروره سنگم اما شکستم

کاشکی از عصای دستم یا که از پشت شکستم

تو بخونی تا بدونی از خودم بیش از تو خستم

ببین که خستم ، تنها غروره عصای دستم

از عذاب با تو بودن در سکوت خود خرابم

نه صبورم و نه عاشق ، من تجسم عذابم

تو سراپا بی خیالی ، من همه تحملِ درد

تو نفهمیدی چه دردی زانوی خستمو تا کرد

زیر بار با تو بودن ، یه ستون نیمه جونم

اینکه اسمش زندگی نیست ، جون به لبهام میرسونم

هیچی جز شعر شکستن قصه ي فردای من نیست

این ترانه ي زواله ، این صدا ، صدای من نیست

تو بخونی تا بدونی از خودم بیش از تو خستم

تو بخونی تا بدونی از خودم بیش از تو خستم