من از هزار سال خستگی از کنج زندون اومدم

دلم کویر غربته به عشق بارون اومدم

غرور تیکه تیکمو میخوام که مرهم بذارم

غصه های یه عمرمو رو دوش عالم بذارم

من پی دست پاکیم دوباره قلب پیرمو

پاک کنه و رها کنه گریه های اسیرمو

میخوام که از یاد ببرم هر چی ازم گرفته شد

میخوام فراموش بکنم هر چی داشتم پنبه شد

خنده تلخ آدما همیشه از دلخوشی نیست

گاهی شکستن دلی کمتر از آدم کشی نیست

گاهی دل اونقد تنگ میشه که گریه ام کم میاره

یه حرف خیلی ساده هم گاهی چقدر غم میاره

بالا رفتیم ماست بود اون پایینا دوغ بود

قصه عشق ساده انگار همش دروغ بود

وقتی که تنگ غروب بارون به شیشه می زنه
همه غصه های دنیا توی سینهء منه
توی قطره های بارون میشکنه بغض صدام
دیگه غیر از یه دونه پنجره هیچی نمی خوام
پشت این پنجره می شینم و آواز می خونم
منتظر واسه رسیدنت تو بارون می مونم
زیر بارون انتظارت رنگ تازه ای داره
منم عاشق ترم انگار وقتی بارون می باره
بعضی وقتها که میای سر روی شونم می ذاری
تموم غصه ها رو از دل من بر می داری
اما این فقط یه خوابه, خوابه پشت پنجره
وقتی بیداری بازم غم میشینه تو حنجره
رفتی و خاطره های تو نشسته تو خیالم
بی تو من اسیر دست آرزوهای محالم
یاد من نبودی اما من به یاد تو شکستم
غیر تو که دوری از من دل به هیچکسی نبستم
هم ترانه یاد من باش بی بهانه یاد من باش
وقت بیداری مهتاب عاشقانه یاد من باش
اگه باشی با نگاهت میشه از حادثه رد شد
میشه تو آتیش عشقت گر گرفتن رو بلد شد
اگه دوری اگه نیستی نفس فریاد من باش
تا ابد تا ته دنیا تا همیشه یاد من باش